Kêfmijkê

Mirineke Kevin, mirineke li dûr mayî, mirineke ji bîr bûyî, mirina xalan, mirina bav û kalan, mirina gundî û zaroyan, mirina ku kes naxwaze were serê wî lê ko ji  dest kê were ê bike, mirineke ne xweş û mirina ku dawiyê tîne, mirina ku diqedîne, mirina qedîm, mirina pîroz, mirina xweş... Ko newe serê yekî, mirov nikare jê baş fêhm bike bê hesteke çawa ye, ko komkujî ne ya kurdan bûya, dibû ku ez jî bêjim "Ê bi xwedê nizanim bê ev êşeke çawa ye." ji bo kesekî gelê wê komkujiyê, bê hatiye serê kê. Vêga ez nizanim bê gelê Hîroşîmayê çi difikirin di derbarê xwe de, yan jî yê Çernobîlê. Te dî, me bi vê rêyê gotina peyva komkuji yê jî êxiste zimanê xwe de, êdî bi rehetî dibêjin, ne xema me ye êş û keser, dema em wê peyvê bi kar tînin, balê jî dikişîne ser xwe ha, ne peyveke resen e, ne ji rêzê ye, wilo her roj tu nikarî li gorî kêfa xwe bi kar bînî! Bo mînak, salvegera Helebceyê duho bû, na wele pêr bû, lê ez îro bikar tînim, yanî ne hedê min e aniha wilo ez li gor kêf...

Mestûre Erdelanî   -ya ku serê wê hêjayî tacê ye- Di jiyana wê de gelek tişt bêyî xwestina wê bûn lê îro em wê weke Jina Kurd ku serê wê Hêjayî Tacê ye dibînin, di her xebata lêkolîna helbestvan an jî navdarên kurd de em navê wê jî dinivîsin, em wê ji bîr nakin.  Tenê li rastî navê wê û  “(z. 1805 Sine - m. 1848 Silêmanî)”  vê agahiyê têm ku ev xemgîniyekê dide min. Ji ber ku em tenê giringiyê didine dîrokan, diroka bûnê û mirinê lê em di derbarên kesan de xwedî kêm agahî ne. Di lêkolînan de em beriya her tiştî li navê kesî digerin ku em bêjin  “navê wî yê rastîn filan tişt e ha, paşê guhertiye” an jî em bêjin  “bi eslê xwe ji filan deverê ye, filan gundî ye” lê kes ji me du ristikan ji helbesteke wan nizane, bawer dikim.  Gotina min li ser Mah Şeref Xanima Mestûre Erdelanî* bû ku qet ne hewce bû ez navê wê yê dirêj fêr bibim. Mestûre Erdelanî jî têrî min dikir. Gotina min li ser wê ye ku, ez di derbarê wê de xwedî kêm agahî me, tenê ristikeke...